ببین رفیق، نیکل بویز رو دیدی؟ عجب فیلمی بود! راستش من اصلا فکر نمی‌کردم اینقدر تحت تاثیرم بذاره. اولش که اسمشو شنیدم، فکر کردم یه درامای تاریخی دیگه است، میدونی دیگه، از این فیلم‌های اسکاری که همه‌مون یه بار دیدیم. ولی این یکی فرق داشت، خیلی زیاد. داستانش درباره دو تا پسر سیاهپوسته تو دهه ۶۰ آمریکاست، یعنی اوج نژادپرستی و تبعیض. اینا به یه مدرسه اصلاحی ужаسناک به اسم "نیکل آکادمی" فرستاده میشن، اونم نه به خاطر اینکه خلاف خیلی بزرگی کرده باشن، یکی‌شون اصلا بی‌گناه بوده! فکر کن، یه اشتباه کوچیک بچگی، زندگیشونو نابود می‌کنه. مدرسه نیکل، اسمش مدرسه بود ولی جهنم واقعی بود. بچه‌های سفیدپوست یه طرف، راحت و خوشحال، بچه‌های سیاهپوست یه طرف دیگه، تو بدترین شرایط، شکنجه، آزار، کار اجباری... یعنی ظلم تا چه حد؟ آدم دلش آتیش می‌گیره. فیلم از دید اول شخص ساخته شده، این خیلی جالبه. انگار تو چشمای این پسرا داری دنیا رو میبینی. کارگردان، رامِل راس، واقعا کارش درسته. این اولین فیلم داستان‌گو بلندشه و اینطور قوی و تاثیرگذار ساخته، دمش گرم. فیلم‌نامه رو هم خودش با یه خانوم دیگه به اسم جوسلین بارنز نوشته. بازیگرا هم عالی بودن. اون دو تا پسر اصلی، ایثن هریسه و برندون ویلسون، خیلی خوب نقش‌هاشونو بازی کردن. آنجانوی الیس-تیلور هم نقش مادربزرگ یکی از پسرا رو بازی می‌کنه، که اونم معرکه است. همشون درد و رنج این آدما رو خیلی واقعی نشون دادن. نکته جالب دیگه فیلم، زاویه دید اول شخصشه. اینطوری انگار واقعا خودت اونجایی، تو اون مدرسه، داری اون ظلم‌ها رو از نزدیک حس می‌کنی. بعضی منتقدا میگن این روش یکم تماشاگر رو از شخصیت‌ها دور می‌کنه، ولی به نظر من اتفاقا برعکس، خیلی بیشتر آدمو درگیر می‌کنه. انگار داری با اونا زندگی می‌کنی، درد می‌کشی، امیدت رو از دست میدی و دوباره پیدا می‌کنی. فیلم تو جشنواره‌های خیلی معتبری هم نشون داده شده و کلی جایزه برده، از جمله جایزه از جشنواره فیلم استکهلم و گاتهام و نیویورک و خیلی جاهای دیگه. حتی برای جایزه گلدن گلوب و اسکار هم نامزد شده، که نشون میده چقدر فیلم مهم و ارزشمندیه. یه چیز دیگه هم که خیلی مهمه، اینه که داستان فیلم از یه رمان معروف به همین اسم نوشته کالسن وایتهد اقتباس شده. رمانش هم خیلی معروفه و جایزه پولیتزر برده. خود وایتهد هم تو ساخت فیلم نقش داشته، تهیه‌کننده اجرایی بوده. در کل، نیکل بویز یه فیلمه که فقط یه درامای تاریخی نیست، یه فریاد اعتراضه به بی‌عدالتی، نژادپرستی، و ظلم. یه فیلمه که خیلی بعد از دیدنش هم تو ذهنت می‌مونه و به فکر فرو می‌برتت. اگه هنوز ندیدی، بهت پیشنهاد می‌کنم حتما ببینیش. فقط آماده باش که یه کم ناراحت بشی، چون داستانش خیلی تلخه، ولی در عین حال خیلی زیبا و امیدبخشه.